A Dog's Tale

In wezen ben ik een kattenmens.Al sinds mijn prille jeugd verkies ik een eigengereide, elegante kat boven een dociele hond die aanbiddend voor je voeten komt liggen, no matter what…
Maar een mens beslist niet alleen, dus binnen het gezin was de keuze : ofwel geen dieren ofwel een hond. Tja, wat doe je dan? De situatie proberen zo gunstig mogelijk ombuigen. Geen dieren was geen optie dus ging ik voor de hond op voorwaarde dat ik het ras mocht kiezen. Een Ierse Setter. Mooi, groot ( want een hond moet groot zijn, duidelijk van een wolf afstammen, bespaar me een Phaedra Hoste-praline) ,langharig, kindvriendelijk. En als toemaatje wou ik ook nog de naam kiezen.’Sappho’: naam van een Griekse dichteres,titel van één van mijn lievelingsboeken van Erica Jong…een mens moet af en toe aan zijn imago denken. Er zijn al genoeg poedels met de onzalige naam Blacky of Snoopy in omloop.
En Sappho deed haar intrede. Tegelijk deed zich een vreemd verschijnsel voor. Bij onze familieleden en kennissen was er een acute outing : liefhebbers en non-liefhebbers. Deze laatsten uitten hun afkeer op verschillende wijzen: spontaan wegblijven, zich beleefd excuseren voor hun schrik/aversie voor honden , een vreemd verkrampte manier van lopen beginnen hanteren,verhalen opdissen van kinderen die aangevallen en verminkt waren door boosaardige chihuahua’s…
Maar voor ons was het een uitgemaakte zaak. Sappho was en is nog steeds één van ons, gaat overal mee op reis. Vaak moet je daarvoor een heleboel zaken regelen. Zoals die keer toen we naar de zuidkust van Engeland gingen. Maanden op voorhand startten de voorbereidingen, de hond moest een chip in zijn nekvel ingeplant krijgen, een extra inspuiting tegen rabiës, bloed laten trekken, een attest laten opsturen vanuit een speciaal labo…ruim 6 maanden op voorhand. Enfin, controlefreak als ik ben was dat allemaal geregeld.
Op de dag van vertrek waren we heel vroeg vertrokken, kwestie van zeker de boot niet te missen.Wij arriveerden dus “een boot eerder”…
Na de uitgebreide hondencontrole mochten we het schip op. Wij dachten dat de boot maar anderhalf uur later zou vertrekken dus bleef ik in het laadruim voor de auto’s en caravan achter bij Sappho, terwijl manlief met de kinderen een ‘verkennend wandelingetje’ ging maken. Maar ze waren nog maar net uit mijn zicht verdwenen of ik zag schuifdeuren dichtgaan, hekjes toeklappen, er gingen lichtjes flikkeren en kleine alarmsignalen piepen en de motoren van het schip begonnen te draaien. We zaten op de boot van het uur eerder. Ondergetekende kon niet meer weg uit het laadruim en zat dus zonder Touristiltabletje in een auto tussen licht deinende vrachtwagens doodziek en bang te zijn, terwijl de hond zich van geen kwaad bewust heerlijk lag te slapen op de achterbank.Ik belde met mijn gsm naar mijn man (die zich ondertussen ook realiseerde dat we een probleem hadden) en piepte met een klein stemmetje dat ik vastzat en bang was. Maar regels zijn regels op een ferry en niemand mocht tijdens de vaart naar het laadruim. Halverwege de overvaart had hij wel toestemming om even te gaan kijken (met een dame van de security ) hoe het met de hond ging. Terwijl hubby onderweg was met de dame in uniform bekende hij dat er nog iemand in de wagen zat behalve de hond. Opslag veranderde de taaie tante in een hele lieve vrouw die mij uit de auto hielp. Ik was ondertussen echt doodziek en zag geen verschil meer tussen links,rechts,onder of boven. Met zijn tweeën hielpen ze mij de trap op, gaven me Touristil en een zakje voor noodgevallen. Het ergste leed was geleden en we arriveerden zonder verder avonturen in Engeland.
De groene rustige camping in Leeds was prachtig. Honden toegelaten. Uiteraard. Alleen één klein detail : Sappho was loops. Uitgerekend dan. Op een camping vol honden. Reuen. Nu zijn dieren heel wat minder afwachtend dan mensen. We moesten dus aldoor onze setter behoeden voor ongewenste zwangerschappen. En neem dat maar vrij letterlijk. Op onze trip naar Durdle Door, een prachtig kiezelstrand zat ik gebiologeerd te kijken naar kleine aanspoelende zilveren visjes. Bij iedere golfslag spoelden ze met zijn honderden aan, om dan weer in zee te rollen. Prachtig spektakel. Maar ik vergat even dat de hond loops dus bijzonder aantrekkelijk voor andere honden was. Ineens merkte ik twee gigantische reuen op die in een recordtempo kwamen aangehold, wapens in aanslag. Ik zag geen andere oplossing om Sappho te beschermen dan op mijn knieën voor (hoe zal ik het uitdrukken?) haar achtereind te gaan zitten om de honden af te weren. Ze probeerden van alles maar ik loste niet. Ook niet toen hun Engelse baasje kwam aanhollen en ik strijdlustig zei:’They’ll have to get past me first!’ Probeer op zo’n moment maar eens op het Engelse woord voor ‘loops’ te komen. Ik (nog steeds de hond doggystylegewijs beschermend voor ontucht) probeerde een ganse uitleg waarop de man ineens lachend vroeg:”Ooooh, she’s on the heat?” Yeah right. Subtiel uitgedrukt.Waarop hij eindelijk zijn twee bronstige monsters aanlijnde en ik uit mijn genante positie bevrijd werd.
’t Leven kan soms echt van den hond zijn…
Fluffbunny