SCHOOLFEEST

Schoolfeest...
Ieder schooljaar is het zover, het laatste weekend van juli. Net na de toetsen-verbeterpret mogen we op zondag meewerken aan een soort gemoderniseerde Vlaamsche kermis. Hier bij ons in de streek zeggen ze wel eens :”Een keirmesse is een geselinge weird.” Nu, deze kermis IS een geseling.
Ik heb al ruim 20 jaar het genoegen om een volkspelletje te begeleiden. Ieder jaar iets nieuws.Leuk, hoor ik u denken. Tja, het spelletje op zich is ieder jaar anders. Maar het ongeduld van de ouders, de dreinende stemmen van de kinderen die in de klas zo lief en rustig zijn, de walgelijke bakgeur van de verplichte barbecue, de gruwelijke gegrimeerde leeuwen-en elfensnoetjes en de waterpistooltjes zijn een constante. Het lijkt alsof iedereen speciaal voor die dag een gans jaar arrogantie heeft gespaard.
Dit jaar mocht ik aan het ‘rad van fortuin’ staan. Een begeerde positie want dat rad is opgesteld onder de lindeboom dus een lommerrijk plekje met een bankje erbij….
Dit was echter zonder de bijzonder productieve duiven gerekend. De ganse bank was één witgrijs hobbelig veld duivenstront. Het rad in kwestie is een houten ding dat gevuld is met goedkope plastic gadgets, het genre dat u ook wel eens aantreft in de ‘grijper’ in een lunapark,maar dan de goedkoopste versie. De kinderen kunnen aan een houten pijl draaien en waar de pijl terechtkomt, mogen ze kiezen. Er is ieder jaar keuze uit een achttal soorten spullen. Toch willen alle kinderen maar één ding : waterpistooltjes! Om hun klasgenoten ,hun ouders en vooral de leerkrachten die hun een gans jaar lieten zwoegen nat te spuiten. Ze betalen met penningen die ze aan de kassa kunnen kopen. Drie penningen voor een draai aan het rad.Beurt na beurt proberen ze opnieuw, oerlelijke plastic kettingetjes, draaitollen, nepfototoestelletjes…niks is goed genoeg. Waterpistooltjes moeten ze hebben. Als hun zakgeld bijna op is en ze nog steeds geen waterpistool bemachtigd hebben, zwicht ik vaak en manipuleer het rad lichtjes zodat het stopt waar zij willen. Zo ben ik, een week hart. Zeker als ze lief naar me kijken…
Eigenlijk is het een levensles die ze daar krijgen : you can’t win ‘m all. Maar tegenwoordig mogen kinderen geen levenslessen meer krijgen.Welnee, mama en papa die al ganse dagen uit werken gaan willen niet dat hun lieve kinderen met hun volmaakte neusjes tegen de muur van het leven lopen. Nog voor ze het beleefd vragen, zeggen ze over mijn hoofd heen :”Och mijn kind, dat is toch allemaal brol. Wij kopen wel een ècht waterpistool”,waarop ze met een rood hoofd (van teveel lauwe sangria) en de neus in de wind wegstevenen.
Of nog erger : dit keer kwam er een man ( in driekwartbroek, dank u M!LF voor de boycotcampagne) met fikse pas op mijn rad van fortuin af, smeet met minachting drie penningen in mijn bakje en nam zonder aan het rad te draaien een waterpistool. “Voila,zo doen we dat!” zei hij zelfvoldaan.
Toen kreeg ik zin om een waterpistool te nemen, een ècht, geen brol zoals aan mijn rad. Zo één dat je goed kan oppompen,met een hoog Kärchergehalte, en de man van onder tot boven kletsnat te spuiten…maar ja. Ik doe dat niet. Ik heb als kind een paar levenslessen geleerd. …met honing vang je meer vliegen dan met azijn bijvoorbeeld.

Fluffbunny