We besloten om voor het eerst met vakantie te gaan bij onze noorderburen,met name in Friesland. U weet wel, op zoek naar de nostalgie van het Fries meisje, de terpen, bezoekje aan de Waddeneilanden en zo.
Ik heb al jaren een vreemde relatie met ‘Ollanders’,zoals wij ze hier noemen. (Ik moet erbij vermelden dat ik zelf voor 1/8 Nederlandse roots heb en dichtbij de grens woon).Ik ben dan ook het prototype van de Vlaming, op het karikaturale af : verlegen, bijwijlen terughoudend, Bourgondisch en doodsbang om iemand voor het hoofd te stoten. De Nederlanders zijn vaak zo direct en in mijn ogen cru en bemoeiziek. Alhoewel ik het in sommige concrete gevallen dan weer charmante belangstelling vind maar ik ben dan ook een ingewikkeld geval.
Op één van onze uitstapjes gingen we iets drinken ‘op een terrasje’, eigenlijk was het gewoon de tuin van een hele lieve oude hippie, het onkruid woekerde tot in de kruin van de vijgenboom en je moest een stafkaart hebben om een tafeltje te vinden,maar dit geheel terzijde.
We zaten eindelijk aan een gezellig wiebelend tafeltje in de schaduw, te wachten op de bediening. Naast ons zat een Nederlands koppel van middelbare leeftijd.De man leek me een rustig type, die de strijd tegen zijn dominante vrouw al lang wijselijk had opgegeven. Zij was een typische “Ollandse”, groot,grijzend watergolfkapsel,crèmekleurige comfortabele broek annex orthopedische en hoogst onelegante sandalen en een wijde bloes met onbestemde print,luide stem en uitgesproken mening over alles, zelfs over thee. We waren getuige van de volgende conversatie:
De eigenares van de zaak kwam de bestelling opnemen en verontschuldigde zich voor de onstabiele tafel. Mevrouw d’Ollander (zo zal ik haar maar noemen) zei:”Geeft niks joh, zijn we ondertussen al gewoon, de stoelen wiebelen namelijk ook wat af!” Waarop de dienster weer:”Wat had u graag gebruikt?” Mrs.d’O: “Heeft u thee?”(vrij overbodige vraag in een zaak waar in koeien van letters “de koffie/thee is klaar” op de gevel staat). Vervolgens vuurde ze in een recordtempo en vooral zeer luid een aantal vragen af: “Is het echte thee of infusie? Maak je hem zelf? Oh nee, waarom niet?” De hippe uitbaatster begon al lichtjes te zweten en snakte ongetwijfeld naar een geruststellend jointje en zei dat ze haar collectie thee eens zou tonen. Na ruim 10 minuten kwam ze (wiebelend als haar tafeltjes) terug met een theekistje vol builtjes thee, een ruim aanbod naar mijn mening.Mevrouw d’O ging luidkeels verder:”Heb je hem zelluf gemaakt?” Waarop de dame bekende dat enkel de kamillethee zelf gedroogd was,maar het was wel allemaal biologische thee. Mevrouw d’O ging ongenadig verder en zei dat zij thuis zelf “menthe” maakte.(Wij Vlamingen mijden het als de pest om Franse woorden te gebruiken als er een volwaardig Vlaams alternatief al munt bestaat,maar niet zij…) “Heb je menthe in je tuin?” ging ze door. Ik dacht:Wat heeft ze niet in haar tuin? Zelfs mandragora zou me niet verwonderd hebben. Na een bevestigend antwoord stelde ze voor dat ze zelluf menthe zou gaan plukken en dat de eigenares (het leven van een ex-hippie gaat niet over wietplanten) dan maar voor kokend, wat zeg ik, ziedend water van 95° zou zorgen. (Wij zaten al met zijn vieren op onze lip te bijten om niet te lachen, dergelijke assertiviteit is hier bij ons gewoon zelden te zien) Eventjes later kwam d’O terug met wat in mijn ogen een halve kruiwagen “menthe” leek. Terwijl ze wachtte op het warme water,ventileerde ze alweer luid haar mening.”Wat een opgeschoten planten, ze stonden helemaal in het zaad, dat smaakt vast niet lekker!”
Na een poosje schonk ze dan het hete water over de muntblaadjes en dronk ze van haar langverwachte en felbesproken thee…en wonder boven wonder: ze vond ‘m héééééééééééééééérlijk.Wat ze dan ook weer uitgebreid verkondigde, heel luid, we moesten zelfs eens ruiken aan een muntblaadje,”Wat een héérlijk aroma,hè?” Toen ze wou vertrekken zei ze eerst nog tegen de overjaarse hippie dat ze een hele fijne tuin had met een prachtige geschilderde nepkoe en wenste ze ons ten overvloede nog een prettige namiddag verder. En op dat moment….vond ik haar dan weer heel charmant. Want zo zijn ze dan ook…wij denken aan een compliment en slikken het in om niet opdringerig over te komen.(Dan vinden ze ons uiteraard een beetje koel).Maar zij, de Ollanders, zeggen gewoon heel ongekunsteld dat ze je tuin prachtig vinden. Op zo’n moment zie ik ze dan weer heel graag en neem ik me voor die 1/8 Nederlandse roots eens vaker te laten spreken.
Fluffbunny (gaat een kopje muntthee met honing drinken,zelluf gekocht).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten