Iedere keer als we op reis gaan vertrekken heb ik de dagen voordien al een beetje last met het loslaten van wat ik niet kan meenemen. Mijn boekenkast, mijn cd-collectie ( dat euvel is gelukkig verholpen sedert de iPod),mijn familie en mijn vrienden. Want deze laatsten zijn belangrijker dan een extra huis in Zuid-Frankrijk of een knoert van een diamanten ring.Ik verander dan ook telkens in een sentimenteel kieken. De iPod wordt nog bijgetankt met liedjes vol herinneringen aan mensen die ik graag zie ( voor zover die er al niet op stonden, maar een extra dosis kan nooit kwaad.) De oorbel van mijn moeder die vastgeknepen hangt aan het gordijntje boven mijn bed in de caravan nog eens gecheckt, iedere avond kijk ik daar nog even naar voor ik in slaap val.Ik zorg ervoor dat ik nog eens extra lief ben tegen wie ik 2 weken niet ga zien of horen. Niet tegen iedereen natuurlijk. Ik hou ook niet van Jan en alleman. Maar mijn dierbaren mis ik. Iedere dag.
Ik kies heel bewust voor een vakantie zonder internet. Loslaten dus. Heel drastisch. Cold turkey. ’t Is soms een beetje afzien. Maar eigenlijk heb ik dat nodig. Het helemaal stil maken in mezelf en kijken wie er in mijn hart en ziel achterblijft. Ik kan dat op voorhand wel voorspellen, maar die afstand maakt het iedere keer extra duidelijk.En dan zijn ze ook niet echt ver weg. Al zit ik aan de andere kant van Europa. Ik ga ergens op een mooi plekje zitten, genietend met al mijn zintuigen: de geur van de lucht en het gras, de geluiden van dieren, geritsel van bladeren, zoemende insecten, de kleuren van de lucht, het landschap, de huizen, het gevoel van de stenen onder mijn voeten, de smaak van het eten…al die dingen neem ik in me op en ik reis in gedachten naar de achterblijvers. Ik stuur ze mijn gewaarwordingen, mijn liefde, mijn vriendschap. Ik bedenk hoe ik hen ga vertellen over wat ik zag en voelde.Ik kan maar genieten als ik denk dat ik hen achteraf kan laten meeproeven.
Ik zei “loslaten”, maar eigenlijk is het vasthouden, meedragen, koesteren in mijn hart. Graag zien doe je zonder ketens en op reis ook zonder glaskabel.Weg zijn is niet wegdoen.Stilte is geen zwijgen. Kijk naar de sterren, ja, die drie daarboven…die hele bijzondere. Ik kijk terug.
I’ll be back. Always will.
Fluffbunny following good advice.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten