Van Gustavo en een contrabas.

Beter een goede buur dan een verre vriend,zegt men wel eens. Maar aangezien ik niet zo gauw over de heg aan smalltalk begin,denk ik eerder dat een verre vriend ook best leuk kan zijn.
Laat het nu net lukken dat een goede vriend van mij van plan is om zich definitief in zonniger oorden te vestigen, met name in Spanje…en of ik dat erg vind. Welnee, onze vriendschap is namelijk puur vriendschap dus het hoofdstuk rollebollen in het gras is niet aan de orde,wat ook een leuke garantie is voor de duurzaamheid van die vriendschap.En een mail is sneller gestuurd dan dat ik een ei kan gaan lenen bij de buren.
Ik noem hem van dag 1 Kermie omdat hij de groenste ogen ter wereld heeft en hij mag mij omwille van mijn on-Twiggy-achtige figuur Miss Piggy noemen, mind you…hij is dan ook de enige ter wereld die dat mag zeggen zonder dat ik daar boos of beledigd om ben.
Af en toe leert hij me een woordje Spaans, gewoon…wat toevallig ter sprake komt of iets wat ik me plots afvraag. Toen ik vorige week na het zien van een foto opmerkte dat hij toch wel erg slank was geworden en hem de raad gaf een bevallige ‘guitarra’ (vrouw met mooie rondingen) te zoeken om hem vet te mesten,antwoordde hij snel dat 1) in Spanje een mooie vrouw een quesito genoemd wordt en 2) dat hij helemaal niet mager was want hij woog wel X kilo.Ondergetekende viel even van haar stoeltje want mijn gewicht bedraagt namelijk een stuk of 4 kilo’s meer. Belachelijk openhartig als ik ben bekende ik dat gewicht meteen ( een beetje bezorgd om mijn aandelen, je wil er ondanks je 45 altijd nog een beetje presentabel uitzien) en vroeg meteen om het Spaanse woord voor contrabas (gezien ik duidelijk niet meer in de categorie guitarra meespeel). Waarop dierbare Kermie antwoordde : ‘Contrabajo.....maakt niet uit wat je weegt, kan ook de hoeveelheid nuttig bruikbare hersenen zijn moet je maar denken, beauty comes from within....missie P! ‘
Geef nu toe…je hebt toch meer aan zo’n vriend dan aan de ganse buurt samen?
Fluffbunny.

Van wonderjaren en blote voeten.

Als ik terugdenk aan mijn prilste kinderjaren,kan ik me nooit herinneren dat ik met poppen speelde…alhoewel ik zeker poppen had, ik weet nog hun namen, ik zie nog hun kleertjes voor me. Nee, op één of andere manier zien mijn flashbacks er altijd min of meer zo uit :
Mijn beide grote broers waren bezig met hun platen, lieten elkaar dingen horen gevolgd door een discussie of door het roerend ééns zijn over hoe ‘wijs’ (het toenmalige gaaf,vet,cool) een nummer wel was.Vader bloedernstig dictees of opstellen aan het verbeteren aan het eind van de lange tafel…als je hem vroeg wat zijn favoriete band was, antwoordde hij steevast met een uitgestreken blik:’Deep…Purple’ (met de pauze tussenin,alsof hij de dubbele "P" extra wou benadrukken). Hij genoot iedere keer van onze lachbui die er op volgde, de man kende (kent) geen enkel nummer van Deep Purple want hij is al zijn ganse leven ‘into’ klassiek en jazz, maar dat maakte het net zo grappig.
Ons moeder,die meestal bezig was in de keuken (als ze niet zat te genieten van een Agatha Christie-detective in de zetel) onderbrak op een bepaald moment altijd haar kookactiviteiten en kwam de woonkamer ingedanst, schopte haar schoenen waar ze wilden vliegen en danste ongegeneerd en in mijn herinnering betoverend mooi de pannen van het dak. Pa legde zijn zwarte stift (van het merk Pentel,licht autistisch trekje dat mij ook niet vreemd is-hij wou nooit met rode balpen verbeteren) neer en keek als een verliefde gek naar mijn flamboyante ma en glimlachte.
En ik…ik zat op de vensterbank en ik keek ernaar…voelde me veilig en gelukkig en hoopte dat het nooit voorbij zou gaan…
Fluffbunny.

Van geitenwollen sokken en Chrissie Hynde.

"The ultimate test of man's conscience may be his willingness to sacrifice something today for future generations whose words of thanks will not be heard."
Gaylord Nelson

Een mens kan er al eens om lachen, de overjarige hippies met teensletsen en patchouli wierookstokjes die gekookte granen eten als ontbijt met een kop biothee erbij…feit is en blijft dat ik in wezen ook een oude hippie ben. De granen en de biothee laat ik graag aan me voorbij gaan,evenals de teensletsen godbetert. Maar iedere kans die ik krijg om mijn leerlingen te laten proeven van het belang van onze regenwouden grijp ik aan. Met beide handen…
Niet door te gaan preken of door hun een schuldgevoel aan te praten, maar door ze te laten zien hoe mooi het is…
Als ik met de zoveelste maffe heksenjas ( dixit mijn dochters ) de klas binnenwandel vertel ik ze over biokatoen en wereldwinkels. Niks saai of ouderwets. We boetseren plantenwortels in klei en we maken kikkeroorbellen in de felste kleuren…we luisteren naar Henry Rollins en Chrissie (bomb McDonalds) Hynde en we staan even stil bij de vraag of de hamburger nog zo lekker smaakt.
Bewust ecologisch denken en kritisch zijn is niet saai, het is een liefdevolle schop in het achterste…een spiegel voor onze eigen hypocrisie…het is lachen en tegelijk beschaamd blozen om kalfje Willy.
Basta !
Fluffbunny

Van vrouwenerotiek en de vreugden van minder informatie

Wat is dat de laatste tijd toch met al die boeken vol vrouwelijke BV’s die hun seksuele fantasieën met ons willen delen? Het begon een paar jaar geleden al met een verzameling kortverhalen door Veerle Dobbelaere, Gerty ( ik heb teveel tanden voor mijn goed) Christoffels en nog een paar anderen van wie de naam me nu ontgaat. Van deze laatste dame word ik persoonlijk behoorlijk frigide, ik stel me als ik aan de combinatie Gerty en seks denk altijd iemand voor die ondertussen met een boeketje Vlaanderen en een set gratis tickets voor het museum van volkskunde ligt te zwaaien. Gilda De Bal las in een talkshow haar eigen bijdrage voor…dat ze er van droomt de roze klarinet te bespelen van een zwarte man…alweer drie graden dichter bij het vriespunt als ik dat moet horen op een moment dat ik na een gevulde dagtaak eindelijk in de zetel neerzijg.Nu moet u vooral niet gaan denken dat ik iets tegen onze gekleurde vrienden heb,maar ze had het in dat stukje hardnekkig over 'zijn lid'...dat woord op zich vind ik een afknapper van formaat ( om in de sfeer te blijven).
Persoonlijk zou ik het niet in mijn hoofd halen te denken dat iemand geïnteresseerd is in mijn wildste fantasieën, ‘vrouwvriendelijke erotiek’ noemen ze dat dan.Langdradig geleuter over mysterieuze loverboys,latinokerels die met rozenblaadjes en massageolie op de proppen komen… Nee, ik word er niet wild van. Ik vraag me af of er überhaupt iemand wel wild van wordt. Ik zie nog niet gauw een man in dat soort gepimpte boeketromannetjes zitten lezen.
Dat mijn gedachten tijdens de saaie preek van de dorpspriester in de verplichte gezinsmis wel eens durven afdwalen is bij mijn collega’s ondertussen bekend, maar daarom haal ik het nog niet in mijn hoofd om jullie deelgenoot te maken van mijn dromen.Terwijl die uiteraard een stuk boeiender zijn dan die van Broeketje Vlaanderen …
Maar zoals gezegd…er wordt nooit meer dan een tip van die sluier opgelicht.
Fluffbunny

Van eco-oorbellen en witte stippen.

Op maandag ga ik wel eens mijn jongste dochter met de wagen afhalen van school.Vandaag was ik een beetje te vroeg ter plaatse…bij gebrek aan een boek om de tijd te doden besloot ik even tot aan de wereldwinkel te lopen. Wie weet hadden ze daar nog de halsketting van plantaardig ivoor die bij mijn oorbellen past…geheel ecologisch verantwoord,diervriendelijk en nog mooi ook.(Ieder excuus voor een paar extra oorbellen of juwelen is goed.) Ondergetekende huppelde vrolijk de auto uit om te constateren dat de wereldwinkel gesloten was. Toch kon ik het niet laten om even tegen de etalage te gaan gluren (mijn hand indiaangewijs boven mijn ogen om beter te zien…) tot ik me realiseerde dat ik wel een beetje een figuur sloeg. Uit het raam van een café aan de overkant zag ik al een paar mensen verveeld/nieuwsgierig kijken wat ik van plan was.
Lichtjes gegeneerd wou ik zo onopvallend mogelijk weer naar mijn wagen verdwijnen. Ineens voelde ik een regen van ijskoude druppeltjes en zag ik bijna niks meer door mijn bril. Ik keek naar omhoog door een soort wolk van fijne druppels en ik zag vlak boven mij een huisschilder op een balkonnetje staan lachen:’Sorry wè madamtje, ‘k ha joen nie gezien!’ Hij stond met zijn vers uitgespoelde verfrol in zijn hand,nog nadruppend. Ik bromde iets weinig spiritueels als :’Ja sèg!!!’ en keek naar de schade. Van boven tot onder zat ik onder de witte spikkels, alsof iemand een pak natte bloem over mij had uitgestrooid. Ik streek met mijn hand over mijn mouw en wou alles wegkrijgen voor het opdroogde. Begon ik daar als een gek over mijn wijde Goddessbroek waar ik zo fier op ben( op zo’n moment heb je nooit een vuile jeans aan) , mijn zwarte heksenjas (nu vol witte stippen,ik leek de melkweg wel), mijn haar, mijn schoenen te wrijven om alles weg te krijgen.Toen zag ik het publiek aan het raam van het café groeien, daar stonden ze zich ondertussen zeer vrolijk te maken om mijn vertoning.Ik zag ze door mijn getroffen brilglazen in een soort David Hamilton flou artistique…
Grote en kleine verwensingen mopperend en driftig poetsend ben ik heengegaan…en voor het raam van het café heb ik een buiging gemaakt.Een mens kan er maar beter de humor van inzien…
Fluffbunny.

Van witte wieven en l'air du temps.

Mijn vriendin is een heks…niet zo’n puisterig geval met pierenhaar zoals in de Jommekesboeken maar een blonde slanke den met meer fashion sense dan al onze vrouwelijke ministers samen. Voor alle duidelijkheid, heksen draaien ook geen rattenstaarten in hun soep. Neen, eerder sturen ze liefde en kracht, zelfs naar mensen die ik persoonlijk een paar hardnekkige eksterogen zou toewensen.
Mijn zielszusje is ervan overtuigd dat ik ook heksenbloed in mijn aderen heb ( en bij uitbreiding alle vrouwen en moeders maar ik dwaal af)…alhoewel ik zelf hardnekkig beweer slechts een amateurheks te zijn,een fluffbunny zeg maar.
Toch heb ik wel ‘vreemde’ trekjes…zo kan ik mijn dag niet beginnen zonder in het holst van de nacht/bij het krieken van de dag (aan u de keuze, ik bedoel gewoon rond 5u ’s morgens) buiten in de tuin te gaan staan en de geur van de lucht in me op te nemen, de warmte of de koude op mijn huid te voelen, de kracht van de wind langs mijn wangen te laten strijken, soms ook de regen op mijn hoofd te voelen druppelen…Soms kan de geur van de lucht me voor de rest van de dag gelukkig maken, alsof het om een krachtbron gaat die me helemaal oplaadt.
En nee, ik doe geen gekke dansjes, ik huil niet naar de maan…ik drink ze met mijn ogen. Ik ga zitten en ik kijk naar de volle blauwe schijf of de helder witte sikkel en ik voel me tegelijk nietig en groots.
Ik stuur zelfs liefde in overvloed…(maar enkel naar mensen die er op één of andere manier terugsturen, dus het wordt toch een tweede zit vrees ik ),het werkt echt wel bij de ongepantserden. Bewonderen maakt gelukkiger dan benijden, misschien daarom dat de heks zo’n schone vrouw is.
En voor het geval u zich mocht afvragen : in het uur van de wolf vandaag rook de lucht naar een droom van blauwe Sinterklaas toen ik 3 was, waren er geen sterren te zien en was het warmer dan gisteren.
Fluffbunny zendt u niks dan liefde.

Van vleugelmoertjes en tentsletten.

Het begon allemaal op een Sinterklaasochtend. De lieve Sint had ons verrast met een drumstel voor mijn oudste broer, een Spaanse gitaar voor mijn andere broer en een pianootje met een gammele kruk voor mij…we maakten een herrie van jewelste en onze muziekobsessie was geboren.Bij mijn oudste broer en ikzelf bleef de passie ‘beperkt’ tot het fanatiek bezig zijn met luisteren naar muziek.De middelste in de rij had het echter zwaar te pakken en begon met een enorme gedrevenheid en talent te oefenen. Die Spaanse gitaar was de eerste in een lange rij van Fenders,Gibsons en weet ik veel wat nog allemaal.Dat kleine zus assisteerde bij het opspannen van nieuwe snaren, het vlug naar de slaapkamer rennen om de ‘capo’ te gaan halen, plectrum helpen zoeken was vanzelfsprekend. Ik moet zowat de jongste roadie ooit geweest zijn. Met de poppen spelen met vriendinnen? No way, stiekem meeluisteren naar de repetitie van de eerste band in pa’s kunstatelier…dromend van een toekomst als de volgende Bebe Buell,dat was mijn favoriete bezigheid.
Op die manier was het niet alleen de muziek zelf die me raakte,maar ook alles wat erbij hoort. Het sjouwen met versterkers, het installeren van een drumstel, nieuwsgierig toekijken hoe de vleugelmoertjes vast werden gedraaid ( mooi woordje overigens, heel poëtisch voor een ijzeren ding)…zelfs de manier waarop het bespelen van een bepaald instrument samen lijkt te horen met een typisch gedrag : knipogende drummers, luchtvogelende bassisten,Jimi Hendrix-kopiërende gitaristen…een nimmer opdrogende bron van inspiratie/fascinatie.De molenwiekbewegingen van Pete Townshend bekoorden me zodanig dat ik bijna een decennium lang droomde van iemand die deze truc flink onder de knie had.
En toch bleef ik mijn leven lang ver weg van muziekfestivals. Niet één heb ik er bijgewoond, Torhout-Werchter/Pinkpop/Pukkelpop…niks van dat alles. Ja, een bescheiden optreden hier en daar, de LSP-band of iets dergelijks op een zomerkermis in mijn eigen stad…dat wel. Alleen al het idee om in een tent te moeten slapen of wat er van slapen terechtkomt…
Nu moet u weten, ik dateer van lang voor het tentsletjestijdperk…maar dit geheel terzijde.Rock en vele andere muzieksoortden worden door mij vooral gesmaakt op elpee, cd, ipod.Technisch perfect uitgevoerd, geproduced,gepolijst, geschaafd…Liefst gekocht in een gezellige platenzaak waar ze mijn smaak kennen en me bij het binnenkomen al enthousiast toewuiven met iets dat ze ‘aan de kant hadden gelegd’…
Ik val dus absoluut niet onder de noemer ‘rockchick’…ach wat…I’ll settle for funky chicken.
Fluffbunny!