Van wonderjaren en blote voeten.

Als ik terugdenk aan mijn prilste kinderjaren,kan ik me nooit herinneren dat ik met poppen speelde…alhoewel ik zeker poppen had, ik weet nog hun namen, ik zie nog hun kleertjes voor me. Nee, op één of andere manier zien mijn flashbacks er altijd min of meer zo uit :
Mijn beide grote broers waren bezig met hun platen, lieten elkaar dingen horen gevolgd door een discussie of door het roerend ééns zijn over hoe ‘wijs’ (het toenmalige gaaf,vet,cool) een nummer wel was.Vader bloedernstig dictees of opstellen aan het verbeteren aan het eind van de lange tafel…als je hem vroeg wat zijn favoriete band was, antwoordde hij steevast met een uitgestreken blik:’Deep…Purple’ (met de pauze tussenin,alsof hij de dubbele "P" extra wou benadrukken). Hij genoot iedere keer van onze lachbui die er op volgde, de man kende (kent) geen enkel nummer van Deep Purple want hij is al zijn ganse leven ‘into’ klassiek en jazz, maar dat maakte het net zo grappig.
Ons moeder,die meestal bezig was in de keuken (als ze niet zat te genieten van een Agatha Christie-detective in de zetel) onderbrak op een bepaald moment altijd haar kookactiviteiten en kwam de woonkamer ingedanst, schopte haar schoenen waar ze wilden vliegen en danste ongegeneerd en in mijn herinnering betoverend mooi de pannen van het dak. Pa legde zijn zwarte stift (van het merk Pentel,licht autistisch trekje dat mij ook niet vreemd is-hij wou nooit met rode balpen verbeteren) neer en keek als een verliefde gek naar mijn flamboyante ma en glimlachte.
En ik…ik zat op de vensterbank en ik keek ernaar…voelde me veilig en gelukkig en hoopte dat het nooit voorbij zou gaan…
Fluffbunny.