Op maandag ga ik wel eens mijn jongste dochter met de wagen afhalen van school.Vandaag was ik een beetje te vroeg ter plaatse…bij gebrek aan een boek om de tijd te doden besloot ik even tot aan de wereldwinkel te lopen. Wie weet hadden ze daar nog de halsketting van plantaardig ivoor die bij mijn oorbellen past…geheel ecologisch verantwoord,diervriendelijk en nog mooi ook.(Ieder excuus voor een paar extra oorbellen of juwelen is goed.) Ondergetekende huppelde vrolijk de auto uit om te constateren dat de wereldwinkel gesloten was. Toch kon ik het niet laten om even tegen de etalage te gaan gluren (mijn hand indiaangewijs boven mijn ogen om beter te zien…) tot ik me realiseerde dat ik wel een beetje een figuur sloeg. Uit het raam van een café aan de overkant zag ik al een paar mensen verveeld/nieuwsgierig kijken wat ik van plan was.
Lichtjes gegeneerd wou ik zo onopvallend mogelijk weer naar mijn wagen verdwijnen. Ineens voelde ik een regen van ijskoude druppeltjes en zag ik bijna niks meer door mijn bril. Ik keek naar omhoog door een soort wolk van fijne druppels en ik zag vlak boven mij een huisschilder op een balkonnetje staan lachen:’Sorry wè madamtje, ‘k ha joen nie gezien!’ Hij stond met zijn vers uitgespoelde verfrol in zijn hand,nog nadruppend. Ik bromde iets weinig spiritueels als :’Ja sèg!!!’ en keek naar de schade. Van boven tot onder zat ik onder de witte spikkels, alsof iemand een pak natte bloem over mij had uitgestrooid. Ik streek met mijn hand over mijn mouw en wou alles wegkrijgen voor het opdroogde. Begon ik daar als een gek over mijn wijde Goddessbroek waar ik zo fier op ben( op zo’n moment heb je nooit een vuile jeans aan) , mijn zwarte heksenjas (nu vol witte stippen,ik leek de melkweg wel), mijn haar, mijn schoenen te wrijven om alles weg te krijgen.Toen zag ik het publiek aan het raam van het café groeien, daar stonden ze zich ondertussen zeer vrolijk te maken om mijn vertoning.Ik zag ze door mijn getroffen brilglazen in een soort David Hamilton flou artistique…
Grote en kleine verwensingen mopperend en driftig poetsend ben ik heengegaan…en voor het raam van het café heb ik een buiging gemaakt.Een mens kan er maar beter de humor van inzien…
Fluffbunny.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten